اشعار عاشورایی استاد شهریار

 

 

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین

روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

 

از حریم کعبه ی جدش به اشکی شست دست

مروه پشت سر نهاد، اما صفا دارد حسین

 

می برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم

بیش ازین ها حرمت کوی منا دارد حسین

 

پیش رو راه دیار نیستی، کافیش نیست

اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

 

بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب

کس نمی داند عروسی یا عزا دارد حسین

 

رخت و تاراج حرم چون گل به تاراجش برند

تا به جایی که کفن از بوریا دارد حسین

 

بردن اهل حرم دستور بود و سرّ غیب

ورنه این بی حرمتی ها کی روا دارد حسین

 

سروران، پرانگان شمع رخسارش ولی

چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

 

سر به قاچ زین نهاده، راه پیمای عراق

می نماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

 

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی

خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

 

دشمنانش بی امان و دوستانش بی وفا

با کدامین سر کند، مشکل دوتا دارد حسین

 

سیرت آل علی (ع) با سرنوشت کربلاست

هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

 

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند

عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

 

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت

داوری بین با چه قومی بی حیا دارد حسین

 

بعد ازینش صحنه ها و پرده ها اشک است و خون

دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

 

ساز عشق است و به دل هر زخم پیکان زخمه ای

گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

 

دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز

با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

 

شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا

جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

 

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم شهریار

کاندرین گوشه عزایی بی ریا دارد حسین

♦♦♦

دلم به یاد اسیران كربلا خون شد 

 

محرم آمد و آفاق مات و محزون شد

غبار محنت ایّام تاب گردون شد

 

به جامه هاى سیه كودكان كو دیدم

دلم به یاد اسیران كربلا خون شد

 

از این مبارزه بشكفت خاندان على

چنانكه نسل پلید امیّه مرهون شد

 

بنى امیّه و آن دستگاه فرعونى

همان فسانه فرعون و گنج قارون شد

 

ولى حسین علمدار عشق و آزادى

لقب گرفت و شهنشاه ربع مسكون شد

 

چون نیك مى نگرى زنده آن شهیدانند

وگرنه هر بشرى زاد و مرد و مدفون شد

 

كنون مقابل ایشان بود زیارتگاه

كدام زنده به این افتخار مقرون شد

 

سر و تنى كه رسول خدایش مى بوسید

به زیر سمّ ستوران خداى من چون شد

 

به خیمه گاه امامت چنان زدند آتش

كه آهوان حرم سر به دشت و هامون شد

 

رسید نوبت زینب كه شیرزاد علیست

جهان به حیرت از این سربلند خاتون شد

 

به دوش پرچم آتش گرفته اسلام

به كاخ ابن زیاد و یزید ملعون شد

 

حسین غافله با خود نبرد بى تدبیر

كه غرق حكمت او فكرت فلاطون شد

 

تو شهریار به مضمون بلند دار سخن

هرآن سخن كه جهانگیر شدبه مضمون شد

♦♦♦

داغ حسین

محرّم آمد و نو كرد درد و داغ حسین

گریست ابر خزان هم بباغ و راغ حسین

 

هزار و سیصد واندى گذشت سال و هنوز

چو لاله بر دل خونین شیعه داغ حسین

 

بهر چمن كه بتازد سموم باد خزان

زمانه یاد كند از خزان باغ حسین

 

هنوز ساقى عطشان كربلا گوئى

كنار علقمه افتاده با ایاغ حسین

 

اگر چراغ حُسینى بخیمه شد خاموش

مُنوّر است مساجد به چلچراغ حسین

 

خدا به نافه خلدش دماغ جان پرداشت

كه بوى خون نكند رخنه در دماغ حسین

 

فراغ از دو جهان داشت با فروغ خُداى

خُدایرا چه فروغى است در فراغ حسین

 

یزید كو كه ببیند بناله قافله ها

گرفته از همه سوى جهان سُراغ حسین