مراقب نفوذ شیطان باشیم 

از وجود مبارک پيامبر(عليه و علي آلاف التحية و الثناء) رسيد که «أَعْدَي عَدُوِّكَ نَفْسُكَ الَّتِي بَيْنَ جَنْبَيْكَ»  بدترين دشمن اين نفس امّاره است که مأمور اجراي ابليس است. حضرت فرمود بدترين دشمن شيطان است، براي اينکه شيطان از ما آب و خاک و بدن نمي‌خواهد، اينها به هر حال گذشتني است؛ چه از ما بگيرند و چه از ما نگيرند، ما رها مي‌کنيم و مي‌رويم.

آنچه را که شيطان از ما مي‌خواهد در درجه اوّل ايمان است، در درجه دوم آبرو است؛ تا اين دو را از آدم نگيرد رها نمي‌کند. اصرار وجود مبارک حضرت امير(سلام الله عليه) در اين نامه به فرمانده لشکر؛ يعني شريح بن هاني اين است که مواظب باشيد! اين دو چيز را اين شيطان را ازآدم نگيرد.

شيطان کاري به آب و خاک ما ندارد، کاري به ما ندارد؛ گاهي هم ممکن است از راه رشا و ارتشاء و مال‌هاي حرام، وضع دنيايي انسان را روشن‌تر نگه بدارد به زعم آنها؛ ولي اين دو چيز را از ما مي‌گيرد: اوّل ايمان، بعد آبرو. حالا اين‌طور نيست که اگر کسي را ـ معاذالله ـ از ايمان به در آورد، حيثيت او را نگه بدارد، او را تا مسلوب الحيثية نکرد رها نمي‌کند. اگر ما چندين کنايه و پشت پرده را کنار بگذاريم، جريان آدم و حوّا را مقداري روشن‌تر تلقّي کنيم مي‌بينيم همين در مي‌آيد.

ببينيد در بهشت غير از حضرت آدم و حوّا(سلام الله عليهما) کسي نبود، اينها هم مَحرم يکديگر بودند؛ ولي مهم‌ترين خطري که قرآن اشاره مي‌کند، مي‌گويد به هر وسيله است شيطان نفوذ کرد: (لِيُبْدِيَ لَهُما ما وُورِيَ عَنْهُما مِنْ سَوْآتِهِما . سوره اعراف آبه ۲۰) نمي‌دانم مي‌شود اين را ترجمه کرد يا نه؟!

ولي به هر حال تمام تلاش شيطان اين بود که اينها را برهنه کند، ولو نزد يکديگر هم شد شرمنده بشوند. تمثيل قرآنی آن‌جا قبل از شريعت بود، چون شريعت در زمين هست.

چه در سوره «بقره» و چه در سوره «طه»، فرمود وقتي به زمين رسيديد،(فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُديً فَمَنِ اتَّبَعَ هُداي . سوره بقره آبه ۳۸) با يک تفاوت کوتاهي در سوره «بقره» و سوره «طه» فرمود وقتي شما از آسمان به زمين آمديد ـ حالا کدام آسمان است بحثي ديگر است ـ وقتي به زمين رسيديد دين و شريعت آن‌جا مطرح است، اين‌جا جاي شريعت نيست؛ لذا نهي (لا تَقْرَبا ) نه نهي تحريمي ‌است، نه نهي تنزيهي است، نه نهي ارشادي است.

ارشاد به شريعت نيست، چون شريعت نبود؛ ارشاد به حکم عقل نيست، چون حکمي ‌در آن‌جا نبود.

اين‌گونه از آيات را انسان بايد آسماني معنا بکند، چون زمين که نبود و منظور از آسمان هم اين آسماني نيست که دَرِ آن به روي کفّار باز شد، فرمود آسماني ما داريم که (لا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوابُ السَّماءِ. سوره اعراف آبه ۴۰ ) درهاي آسمان به روي کفار باز نمي‌شود.

الآن شما ببينيد بيش از آن مقداري که در اين کوي و برزن موتور و دوچرخه است، بالاي سر ما ماهواره است؛ اين‌طور نيست که اين آسمان به روي آنها باز نشود. آن آسماني که به روي کفار گشوده نمي‌شود که (وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُون . سوره ذاربات آیه ۲۲) اين آسماني که (لا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوابُ السَّماءِ)، يک سمای ديگري است که معراج پيامبر از آن آسمان مي‌گذرد، نه اين آسماني که فرمود براي هميشه نسبت آن به همه «علي السواء» است.

در آن آسماني که درهاي آن به روي کفار گشوده نمي‌شود، فرمود که ابليس کاري کرد تا اينها برهنه بشوند. اين اعلام خطر است که شيطان تا ما را مسلوب الحيثية نکند رها نمي‌کند. مسلوب الحيثية هم که مي‌دانيد مثل يک مُشت تفاله‌اي است که در سطل زباله قرار مي‌گيرد، اين کار شيطان است…

جلسه درس اخلاق آبت الله جوادی آملی ،۵/ ۱۲/ ۹۵ . شنیده شده .