پوشش زن در اسلام 

1- میزان پوشش زنان در برابر مردان نامحرم

فتوای مشهور در میان فقها و دیدگاه قریب به اتفاق آنان این است که بر زن واجب است همه‌ی بدن جز چهره و دو دست خود را از نامحرم بپوشانند؛ در روایتی از امام صادق (ع) نقل شده است که هر گاه شخصی از شما تصمیم به از دواج بگیرد از موی دختر مورد نظر پرس و جو باید کند؛ چنانکه از چهره‌اش پرس و جو می‌کنند، چرا که مو یکی از دو زیبایی است.

نتیجه‌ی سخن آنکه بر اساس آنچه از کتاب و سنت استفاده می‌شود، باید اندازه‌ی پوشش بانوان در برابر مردان نامحرم به گونه‌ای باشد، که همه‌ی بدن آنها را به استثنای چهره و دستانشان را بپوشانند.

۲- پوشش مادر و تأثیر آن بر فرزندان

از نظر حکم شرعی، واجب نیست مادر همه‌ی اعضای بدن خود را از فرزندان خودش بپوشانند، بنابراین باز بودن سر و گردن، دست‌ها و پاها و ساق پا اشکالی ندارد؛ اما از نظر تربیتی باید بگوییم کودک به راحتی رفتار و صدای مادر را تشخیص می‌دهد و آن را دنبال کند، رفتار مادر برایش کاملاً آشناست؛ بنابراین رفتار مادر تأثیر فراوانی بر روی فرزندانشان دارد، آنها نمی توانند در کارهایشان هدف‌گیری درستی داشته باشند، لذا تمام توجه‌اش به پدر و مادر و اطرافیان است، این امر در پوشش نیز صدق می‌کند و اگر مادر همیشه با پوشش مناسب در مقابل فرزندان خود ظاهر شده باشد؛ کودک هم سعی می‌کند همان پوشش را از مادر خود تقلید کند و در دوران نوجوانی که نوبت به انتخاب می‌رسد، سعی می‌کند با مادر همانندسازی کند و همسری متناسب با شخصیت مادر برای خود انتخاب نماید. (مکارم شیرازی، 1389، ص 110)

شناخت صحیح احکام الهی عنصری مهم، در تربیت دینی فرزندانمان محسوب می‌شود، اگر بخواهیم فرزندان خود را طوری تربیت کنیم که احکام الهی را رعایت نمایند باید از همان کودکی بر طبق دستورات دینی عمل نماییم؛ برای اینکه دختران و پسران هنگام بلوغ با مشکلی روبه‌رو نشوند و به تدریج با نقش خاص خود به عنوان دختر و یا پسر آشنایی دارند؛ این مسأله در مورد دختران اهمیت بیشتری دارد چرا که آنها زودتر از پسران به سن بلوغ می‌رسند.

در روایات اسلامی توصیه شده است که دختر بچه‌ی شش ساله را پسر بچه یا مرد نبوسد، و همچنین زنان نامحرم از بوسیدن پسرانی که سنشان بالای هفت سال است خودداری نمایند.

رعایت این اصول سبب می‌شود که دختران و پسران از همان آغاز به تدریج نقش زنانه و مردانه‌ی مناسب را درک نمایند.

شرع مفدس اسلام در رعایت رفتار و پوشش فرد مسلمان حدودی را تعیین کرده است، پوشیده بودن بدن زن و مجاز بودن برای عدم پوشش کفین و وجه و نیز مجاز نبودن زن ومرد در سخن گفتن با یکدیگر به گونه‌ای که گناه در آن وجود داشته باشد، به عنوان حداقل حدودی است که می‌باید رعایت شود. (طباطبایی، 1374، ص 131)

اسلام مکتب تربیت است و والدین را به تربیت نیکوی خود و فرزندانشان ترغیب و تشویق نموده است، خداوند متعال در قرآن کریم فرموده است: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید؛ خود و خانواده‌ی خود را از آتش نگاه دارید» فرزندانی که تحت سرپرستی والدین قرار دارند، امید می‌رود که اگر به خوبی تربیت شوند؛ بدون تردید می‌توانند فردی صالح و شایسته برای جامعه واقع گردد؛ تربیت خوب فرزند بدون تردید دارای اجر اخروی نیز برای والدین می‌باشد؛ زیرا اثر فرزند صالح پس از مرگ به آنها می‌رسد و جزو آثار ما تأخر محسوب می‌گردد.

کودکی که تحت تربیت خانواده‌ای روشن ضمیر تربیت شده است دارای ارزش والایی است زیرا زندگی انسان بر پایه‌ی تربیت صحیح برقرار شده است و اگر کودکی نیکو تربیت شود بدون تردید می تواند فرزندی صالح و شایسته برای جامعه واقع گردد.

۳- بررسی پوشش مادر در مقابل فرزند از دیدگاه شرعی وتربیتی

در مورد پوشش مادران در مقابل فرزندان همان طور که اشاره شد از نظر حکم شرعی ضرورتی ندارد و واجب نیست که همه‌ی اعضای بدن خود را از فرزندان خودشان بپوشانند، بنابراین باز بودن سر و گردن، دست‌ها و پاها و ساق پا مشکلی ندارد، مرد و زنی که با هم محرم هستند می ‌توانند به بدن دیگر به آن مقدار که در میان محارم معمول است نگاه کنند و در غیر آن احتیاط آن است که نگاه نکنند. (مکارم شیرازی، 1390، ص 510)

یکی از آثار پوشش نامناسب والدین در مقابل فرزندان باعث می‌شود که حیا و عفت در دیدگاه و از منظر آنها کم اهمیت جلوه دهند نوجوانی که همیشه مادر خود را نیمه عریان می‌بیند همیشه انتظار دارد که خاله، عمه و… را نیز با همین وضعییت ببینند.

شرع مقدس اسلام در رعایت رفتار و پوشش فرد مسلمان حدودی را تعیین کرده است، پوشیده بودن بدن زن و مجاز بودن برای عدم پوشش کفین و مجاز نبودن مرد و زن در سخن گفتن با یکدیگر به گونه‌ای که گناه در آن وجود نداشته باشد به عنوان حداقل حدود باید رعایت شوند.

ثانیاً فرزندان را افرادی بار بیاوریم که با کنترل درونی رشد کنند و نه با کنترل‌های بیرونی.

آموزش حدود شرعی و رعایت آنها توسط والدین نه تنها نشانه‌ی عقب ماندگی نمی‌باشد بلکه نشان دهنده‌ی دقت و توجه خانواده به مسأله‌ی حجاب و پوشش می‌باشد.

۴- خانواده و بدحجابی فرزندان

به تحقیق نخستین و مؤثرترین محیط آموزشی و تربیتی انسان، محیط خانوادگی است و اولین مربیان و معلمان او والدین هستند، خانواده به مثابه‌ی هسته‌ی اولیه و اصلی جامعه می‌باشد و حالات فکری و روانی انسان را تشکیل می‌دهد، کودک از زمان تولد تا سالیانی چند در تماس مستقیم و انحصاری با خانواده است. (فرهادیان، 1370، ص 84)

کودک در محیط خانواده طریقه‌ی خوردن، سخن گفتن، لباس پوشیدن و راه رفتن را می‌آموزد سلسله‌ی اعصاب و مغز و ذهن حساس و ظریف کودک از همان آغاز ولادت مانند دستگاهی دقیق از صحنه‌ها و حوادث رفتار و اعمال فیلم‌برداری می‌نماید و آنها را ثبت و ضبط می‌نماید و بر اساس آن شخصیت خویش را شکل می‌دهد.