ای پدر هنگام رخصت دیر شد 

دل از این ویرانه دیرم سیر شد 

تا به کی بینم ترا تنها و فرد 

اندر این صحرا میان صد نبرد 

رخصتی ده تا کشم تیغ از نیام 

آتش اندازم در این قوم لعام

شاهزاده پیش آن شاه ایستاد 

سر برهنه کرد و در پایش فتاد 

با پدر می گفت کای سلطان من 

چیست سلطان ، ای تو جان جان من 

جان به لب آمد مرا از انتظار 

رخصتی آخر مرا در کارزار 

لاابالی گشته ام صبرم نماند 

مر مرا این صبر در محنت نشاند 

ای پدر دیگر نماندم طاقتی 

از برای خاطر حق رخصتی 

شاهزاده پیش شه در التماس 

هفت گردون در ثنا و در سپاس 

مدتی بُود پیش آن شه زین نسق 

دل کباب و جان نهاده بر طبق 

چون چنین دیدش شهنشاه جهان 

دیده ها را کرد سوی آسمان 

کای خدا ای پادشاه جسم و جان 

ای تو دانا هم به پیدا هم نهان 

گر چه جان من علی اکبر است 

جان ولی در راه تو اولی تر است 

دیده شده در مثنوی طاقدیس ، مولا احمد نراقی.