نماز یک روح دارد ، یک جسم .

همه مردم وقتی نماز می خوانند در به جا آوردن جسم نماز شریکند . 

اما عدهٔ محدودی اند که روح نماز را هم ، همراه جسم آن به جا می‌آورند. ضمن این که عده‌ای هم وجود دارند که به ظاهر نماز و جسم نماز را به جا نمی آورند ، اما در زندگی چنان زندگی می‌کنند که انگار می‌خواهند روح نماز را در زندگی خود به جا آورند .

زیبنده آن است که همه در آن واحد ، جسم  و روح نماز را در به جا آورند و در زندگی روزمره نیز همواره روح نماز را به جا آورند . عمل کردن به کلماتی که در نماز به زبان می‌آوریم ، در زندگی روزمره ، عمل کردن به روح نمازاست .۱

اگر نماز نبود ،صبح و ظهر و شب چنین کسی  در یک بسته بندی مشخص در هر روز به وجودی به نام خدا تعهد نمی داد که کار ناخوشایندی از او سر نزند . هیچ وقت هم از موجودی نیرومند هم تقاضای کمک نمی کرد .هیچ وقت خود را مستلزم این نمی دید  که به معبودش بیان کند که شریک ندارد و یکتاست .هیچ روزی به طور کامل دست و صورت و پایش را با آب تطهیر نمی کرد و سعی نمی نمود که لباس و مکانش را دائم از نجاست دور نگه دارد .

هیچ گاه خود را ملزم نمی دید که روزی چند بار به تمرکز بپردازد .

هیچ گاه احساس نمی کرد که به عنوان یک مسلمان وظیفه خود را انجام داده و نهایت آن که به طور کلی نوعی راحتی وجدان کسب نمی کرد .۲

۱- دیده شده در کتاب بهداشت روانی نماز ، تالیف دکتر حسنعلی میرزا بیگی ، ص ۲۶ به نقل از راز نماز ، محسن قرائتی .

۲- همان ، ص ۶۲ .