امام صادق علیه السلام : ای مفضل ! در کارهایی که برای انسان قرار داده اند ، یعنی خوردن و خوابیدن و همخوابگی کردن و آن چه در آن ها تدبیر شده است نیک بیندیش.

برای هر یک از آن ها در طبایع مردمان محرکی آفریده شده که مقتضی آن است و آدمی را برای انجام دادن آن بر می انگیزد .

گرسنگی مستلزم خوردن است که از آن زندگی و استواری بدن تامین می شود .

خستگی و خواب آلودگی مقتضی خفتن است که با آن بدن آسایش پیدا می کند ونیروها دوباره جمع می شود .

افزایش شهوت مقتضی جماع است  که بقا و دوام نسل وابسته به آن است . و اگر انسان چنان بود که ازراه شناخت نیازمندی بدن به خوراک به خوردن رو می کرد ، و در طبع وی غریزه ای وجود نداشت که او را به این کار ناگزیر کند ، احتمال آن بود که از سنگینی و کسالت گاه دراین کار چندان سستی کند که تنش تحلیل رود و هلاک شود …

پس نیک بنگر ! که چگونه خدا برای هر یک از این افعال که قوام و دوام انسان و مصلحت او در آن ها است ، محرکی از خود طبیعت قرار داده است تا او را به این کار برانگیزد و به طرف آن بکشاند .

دیده شده در کتاب الحیاه ، ترجمه احمد آرام ،  انتشارات ، دلیل ما ، جداول  ،ص ۳۴۴.