اشعار  امام صادق علیه السلام 

سفیان ثوری روزی امام علیه السلام را دید و گفت : پسر رسول خدا از مردم کناره گرفته ای . امام فرمود : سفیان زمانه تباه شده و برادران دگرگون گشته اند . دیدم تنها بودن دل را آرامش بخش است و سپس فرمود : 

ذهب الوفأ ُُ ذِهابَ أمسِ الذاهبِِ          و الناسُ بینَ مخاتلٍ و مواربٍ ۱

یفشون بینهم الموَدهَ و الصفا.               و قلُوبُهُم محشوهٌ بعقاربٍٍ ۲

تعصی الا لاه تُظهره حُبهُ                       هذا لعَمُرک فی الفعالِ بدیعٌ ۳

لو کان حُبُکَ صادقاً لأطعتهُ.                   انّ المحبّ لِمن یُحبُ مطیع۴

علمُ المحجهِ واضحٌ لِمریدِهِ.                    و ارَی القلوبََ عنِ المحجبه یعمی ۵

و لقد عجبتُ لها لکٍ و نجاتهُ                   موجودهٌ و لقد عجبتُ لمن نجی. ۶

۱_ وفا از میانه رفت ، چنان که روز گذشته رفت و مردم یا فریبکارند یا به یکدیگر زیان رسان.

۲_ آشکارا میان خود از دوستی و یکرنگی دم می زنند ، حالی که دلهاشان پر است از کژدم ها ( ی گزنده )  

۳_ خدا را نافرمانی می کنی و دوستی او را می نمایانی ! به جانت سوگند این شگفت کاری است .

۴_ اگر دوستیت راست می بود او را فرمان می بردی ، که دوستدار فرمانبدار کسی است که او را دوست می دارد .

۵_ کسی که خواهان راه راست باشد ، نشانه های آن برایش آشکار است و می بینم دلها در دیدن راه راست نابیناست .

۶_ و در شگفتم از تباه شونده ای که نجات او موجود است و در شگفتم از آنکه نجات یافت . 

دیده شده در کتاب زندگانی امام صادق علیه السلام ، سید جعفر شهیدی ، نشر فرهنگ اسلامی ، صص ۱۱۵_ ۱۱۶