این عنوان پایان نامه خانم فائزه سیبویه می باشد .به داوری سرکار خانم دکتر شاکری و با راهنمایی جناب آقای سید علی ربانی که چکیده آن به شرح ذیل می باشد:

رساله مورد نظر به بررسی یکی از موضوع های مهم حوزه فقهی پرداخته و آن این است که آیا می توان لعن برخی از یاران رسول الله(ص) را به سبب خروج آن ها از مسیر حق، شرعی و مطابق قانون الهی دانست، یا تعرض به آن ها به هیچ شکل صحیح نمی باشد.
لعن به معنای راندن و دور کردن از خوبی هاست که با سب به معنای دشنام متفاوت است. برخی از اهل سنت و وهابیون، شیعه را به اتهام تمام صحابه کافر و مستحق قتل دانسته، چرا که آنان همه صحابه را عدل و مؤمن می دانند و تعرض به آنها را، به هر شکل، از گناهان کبیره و نابخشودنی قلمداد می کنند. اما شیعه برخی از صحابه را عادل دانسته، در مقابل برخی سکوت کرده، و دسته ای دیگر را که دلیل کافی بر فسق و نفاق آن ها وجود دارد، ملعون دانسته و از آن ها بیزاری می جویند. قرآن کریم دو دسته ی لعنت کنندگان و لعنت شدگان را ذکر می کند. لعن در قرآن از جانب خدا، فرشتگان، انبیاء و همه ی مردم، شامل حال کافران، منافقان و مسلمانان غیر منافقی چون ظالمان و پیمان شکنان می شود. بنابراین می توان لعن را کاری شایسته و سنتی الهی محسوب کرد. امام لعن در سنت رسول خدا(ص) به سه صورت نقل است: لعن صاحبان صفتی خاص، لعن قوم مشخص و لعن افرادی معین که برخی از آن ها از صحابه محسوب می شوند بنابراین لعن سنتی نبوی بوده و نمی توان لعن کننده را کافر و مستحق قتل دانست.
یاران رسول خدا(ص) نیز نه تنها یک دیگر را لعن کرده و بر یکدیگر سکوت کرده اند، بلکه بر این کار دستور داده، و گاه همدیگر را دشنام نیز داده اند. بنابراین اگر لعن خداوند، پیامبر(ص) را مجوز و الگوی لعن خود قرار دهیم، لعن مشروع بوده، و ترک آن به خاطر رویگردانی از آن گناه و موجب عقاب است.
واژگان کلیدی: مشروعیت، لعن، سب، صحابه، عدالت