عزت انسان به اطاعت پروردگار است ،

فی الفقیه عن ابی عبدالله علیه السلام ؛ مَن اخرج الله مِن ظُل المعاصی الی العز التقوی.

«ظُل معاصی » نشان دهنده این است که خود معصیت پروردگار ذلت است ، خواری است . عزت انسان به اطاعت پروردگار است ، این که انسان معصیت کند و گناه کند و احساس نکند که دچار ذلت و خواری شده است ناشی از ضعف معرفت به پروردگار است . چون معصیت دوری از منبع خیر است ، دوری از منبع همه حسن ها و زیبایی ها و نیکویی های عالم است .

معصیت پشت کردن به خورشید نورانیت بخش سعادت است بنابر این ، این که انسان بداند که معصیت ذلت است ، این خود یک معرفت بالایی است .

نقطه مقابل تقوی است که پرهیز  از گناه است ، مراقب بودن امر و نهی الهی و رو کردن به خورشید نورانیت ، صفا بخش و خیر و برکت است و این عزت است .چون عزت متعلق به خداست « ان العزه لله جمیعا » هر کس که به سمت خدا برود سهمی از این عزت را به دست آورده است . 

پس تقوا هم عزت است حالا کسی که خداوند متعال او را از ظِل معاصی به عِز تقوا برساند و او را به اوج برساند ، بدون این که مالی در اختیار داشته باشد غنی است . غنای او در نفس اوست .

غنا این نیست که انسان پول زیاد داشته باشد بعضی ها خیلی هم ثروت دارند اما غنی ندارند ، بی نیاز نیستند همه وجودشان احساس نیاز مادی است .

بعضی ها هم ثروتی ندارند اما روح ، مستغنی است ، احساس بی نیازی می کند از هر چیزی غیر از خدای متعال بدون این که قوم و  خویشی ، دوستی و یا عشیره ای داشته باشد که او را به عزت برساند . چون عشیره و قوم طبیعتش این است که نمی گذارد فرد دستخوش جفای دیگر شود .

انسان با تقوی عزیز است ؛ عزیز القالب الذی لا یغلب .

انسان‌ با  تقوا با دل خود مانوس است بدون این که کسی هم با او انس پیدا کند . او مانوس با خدای متعال است ، خاصیت تقوا این است .

درس خارج از فقه رهبر معظم انقلاب ، شنیده شده . الشافی ، ص ۸۵۲.