عشق بازی

آدمی به عشق زنده است.

یکهو بی قرار می شود و دلش عشق می خواهد .

بی هوا سینه اش تنگ می آید و کوچک می شود. آن موقع است که نمی داند چه می خواهد .

این در حالی است که خدا دارد با او عشق بازی می کند تا بنده اش را عاشق خود کند و اگر عشقش را گم کرده بگردد و بگردد و او را پیدا کند.

این جور وقت ها خدا خودش را بین بی قراری های آدمیزاد پنهان می کند تا عیار عشق او را بالا ببرد، ولی او گاه راه را گم کرده در پی عشق های خیالی می رود و گاه چنان عاشقی می کند که خود خدا هم عاشقش می شود.

و امان به روزی که خدا عاشق آدمی شود. “و مَن عَشَقَنی عَشَقْتُه و مَن عَشَقتُهُ قَتَلتُه” کاش حواسمان به بی قراری های گاه گاهمان باشد و به آن زمان ها که دلمان عشق می خواهد. 

متین ،رمضانی. تلفیقی از نوشته های کال ما