نوروز در فرهنگ ایرانیان 

نوروز در فرهنگ و باور ایرانیان از دیر باز جایگاه خاصی داشته است. انسان، از نخستین سال های زندگی اجتماعی، زمانی که از راه شکار و گردآوری خوراک های گیاهی روزگار می گذراند، متوجه بازگشت و تکرار برخی از رویداد های طبیعی یعنی تکرار فصول شد…

برگزاری شکوهمند وباورمند و همگانی این جشن در بین همه قشر ها و گروه های اجتماعی، بی گمان، از ویژگی های ایران زمین است، که با وجود جنگ و ستیز ها، شکست ها و دگرگونی های سیاسی، اجتماعی، اعتقادی، علمی و فنی، از روزگاران کهن پابرجا مانده، و افزون برآن به جامعه و فرهنگ های دیگر نیز راه یافته است.

رسم و باوری کهن است که همه اعضای خانواده موقع سال تحویل(لحظه ورود خورشید به برج حمل) در خانه و کاشانه خود در کنار سفره هفت سین گردآیند. در سفره سفید رنگ هفت سین، از جمله، هفت روئیدنی خوراکی است که با حرف «سین» آغاز می شود، و نماد و شگونی بر فراوانی روئیدنی ها و فراورده های کشاورزی است چون سیب، سبزه، سنجد، سماق،سیر،سرکه، سمنو و مانند این ها، افزون بر آن آینه،شمع،ظرفی شیر، ظرفی آب که نارنج در آن است، تخم مرغ رنگ کرده، تخم مرغی روی آیینه، ماهی قرمز، نان سبزی،گلاب، گل، سنبل، سکه و کتاب قرآن نیز زینت بخش سفره هفت سین است. این سفره در بیشتر خانه ها تا روز سیزدهم گسترده است. به هفت سینی که چیده می شود معانی خاصی نسبت داده اند. مثلاً سیب را نماد زیبایی و تندرستی، سنجد را نماد عشق و محبت، و سکه را رزق و روزی گفته اند.

پوشیدن لباس نو در آئین های نوروزی، رسمی همگانی است. تهیه لباس، برای سال تحویل، فقیر و غنی را به خود مشغول می دارد. در جامعه سنتی توجه به تهیدستان و زیر دستان برای تهیه لباس نوروزی رسمی در حد الزام بود. این باور کهن را در نوشته ها، توصیه ها و توصیف های نوروزی، همواره می بینیم که: از طبیعت پیروی کنیم، از درختان یاد بگیریم و با آمدن بهار، لباس نو بپوشیم، که شگون شادمانی و آرامش است.

مجله پیوند، شماره 389 ص10