توی خونه مشغول کارهای روزانه بودم، تلویزیون رو روشن کردم، داشتند در مورد شب آرزو ها صحبت می کردند، شب لیله الرغائب، یک لحظه به خودم اومدم متوجه شدم که چقدر از خودای خودم دور شدم، اصلاً چرا از خدا از درون خودم دور شده بودم، تکانی به خودم دادم و نگرشی به ذهنم کردم، آرزو های زیادی داشتم و دوست داشتم همه ی اونها رو امشب از خدا می خواستم، ولی نه! امروز امشب می خوام برای خدا باشم؛ دعا کنم، سر به سجده ی بندگی بگذارم و ثنا گو باشم، دلم می خواد دستامو برای خودش بلند و پر از امید پایین بیارم. چرا! چه چیزی باعث جدایی من از خودم شده؟ امشب آرزوی من یه چیز دیگه است اونم بندگی خدا است، خدایا دوست دارم همیشه بندگی خودن رو بُکُنم، نه خودم و آرزوهام، امشب دوست دارم آرزوی دوست داشتن خودت رو داشته باشم، اینکه هیچ وقت از خدا غافل نباشم، غفلت از خدا یعنی غفلت از خودم.
دوست دارم مرید تو باشم و تو مراد من باشی.
دوست دارم دنیای خودمو فدای دین کنم، نه دینم رو فدای دنیا.
دوست دارم از این سکون به حرکت برسم و خالص برای تو.
دوست دارم یکبار دیگر متولد شوم و خود دیگر شوم.
دوست دارم تا دوست داشته باشم و دوستم بدارد آن خدایی که هیچ کس مثل او ندارد.

« منو هم دعا کنید»