بخند.

شاد باش.

اصلا قهقه ی مستانه سر بده.

درست مانند رفیق های قدیمی َت باکری و باقری و کاظمی .

چرا شادمان نباشید وقتی عند ربهم یُرزقونید؟!

اما… اما این رسمش نبود. رسمش نبود بروی و ما را دشمن شاد کنی.

رسمش نبود اشک ولی زمانه را در آوری .

من گریه دیروز رهبر را از چشم تو می بینم .

از همان چشمهای شیدایت.

لااقل حالا که دشمن شادمان کردی ، حالا که اشک را بر گونه های اماممان جاری کردی، زود برگرد.

دمی که در آغوش اباعبدالله (ع) آسودی و تن رنجورت آرام گرفت ، برگرد.

برگرد و به خط بزن که قدس هنوز هم چشم انتظار توست.

زود برگرد مرد.

زودتر از آنکه فکرش را بکنیم.

که ما دلگرم به روایات رجعتیم.

معصومه رمضانی