سینمای دولت ها

تجربه نشان داده که با تغییر دولت ها روند فیلم سازی و گرایش مردم به سینما نیز تغییر چشمگیری می کند.

بارزترین شکل این تغییر بعد از انقلاب را می توان در دوران دولت اصلاحات و پس از انتخابات دوم خرداد ۷۶ دید. در این دوران گفتمان لیبرال یا اباحه گری در عرصه مدیریت فرهنگی غلبه پیدا کرد.آمارها نشان می دهد که همه شاخصه های سینما در این دوره سقوط کرد.میزان استقبال مردم از فیلم ها کاهش یافت ،تعداد زیادی از سینماها تعطیل شدند،برخی گونه های سینمایی به کلی محو شد ،تنوع مضامین از بین رفت ، بسیاری از هنرمندان به گوشه انزوا رانده شدند و امکانات و امتیازات سینما به افراد خاصی اختصاص یافت .
مهمترین تاثیر دولت موسوم به اصلاحات ،تضعیف سینمای متعهد و انقلابی و احیای دوباره فیلمفارسی بود.غلبه این فیلم ها موجب احساس ناامنی خانواده ها از حضور در سینما شد.
سخنرانی مجید مجیدی در جشن خانه سینما در سال ۱۳۷۹ بیانگر این موضوع است.مجیدی از این دوران به عنوان سراشیبی سقوط یاد می کند و می گوید:((گوش بداریم که صدای پای ابتذال به راحتی به گوش می رسد….))

این در حالی است که انتخابات سوم تیر ۸۴ مسیر سینما را تا حدودی تغییر داد .امکانات به طور عادلانه تری تقسیم شد .ژانرهای فراموش شده دوباره احیا شد و ده ها سینمای تعطیل شده باز گشایی شدندو سینمای دفاع مقدس جان تازه ای گرفت.

البته در دوره دهم ریاست جمهوری با اینکه دولت تغییر نکرده بود اما گرایش به سینما دوباره با بحران مخاطب روبرو شد .فیلمفارسی با موضوع خیانت دوباره روی کار آمد .
انتخابات ۸۸ و مسائل آن باعث شد تا تعدادی فیلم نظیر( قلاده های طلا) ،(پایان نامه) ، (گزارش یک جشن) ،(خیابان های آرام) و …درباره عواقب این رویداد ساخته شوند . جشنواره مردمی (عمار) نیز در واکنش به حوادث پس از انتخابات دهم و برپایه لبیک به سخن مقام معظم رهبری مبنی بر (این عمار )شکل گرفت.

در دولت یازدهم و به اصطلاح اعتدال نیز از یک سو شاهد رشد قارچ گونه فیلم های تجاری بودیم به طوری که فیلم های مبتذلی چون ( ۵۰ کیلو آلبالو)،(من سالوادور نیستم)، و فیلم سخیف با واژگانی دو پهلو و مستهجن (گشت ارشاد) روی پرده رفت و از سویی دیگر با حمایت دولت، سینمای روشنفکر نمای ضد مردمی گسترش یافت به طوری که حتی یک گروه سینمایی مختص نمایش فیلم های بدون مخاطب به نام (هنر و تجربه) راه اندزی شد و دولت هزینه صندلی های خالی این گونه فیلم ها را پرداخت.
در این دوره نیز هنرمندان زیادی از معیشت و اشتغال محروم شدند تا آنجا که حتی (منیژه حکمت)که خود یکی از حامیان حسن روحانی بود ،به صراحت اعلام کرد در دولت یازدهم بدترین دوران فعالیت سینمایی خود را گذرانده است.

مرور دوباره جشنواره فجر این دو سال اخیر بهترین نمود سیاست های سینمایی اعتدال می باشد .جشنواره ای که تقریبا تمام شرکت کنندگان به آن اعتراض داشتند و نوع برگزاری آن را پایین تر از سطح استاندارد یک جشنواره دانستند.

ظاهرجشنواره سال گذشته نیز بیشتر به شوی لباس و میتینگی برای بیرون ریختن عقده ها و حقارت های ظاهری می مانست.

معصومه رمضانی