سلام بر امام جواد(علیه السلام) بزرگ مردی که بیست و پنج سال، خورشید را به خجلت وا داشت.

بیست و پنج سال، خورشید فضیلت را رویاند و شکوفاند و خود، فروزانتر از خورشید، تابید و درخشید.

سخاوت باران را داشت و کرامت دریا را و زلالی آب را.

«جود» قطره ای بود در پیشانی بلندش و «علم» غنچه ای بود از گلستان وجودش و «حلم» گوهری بود از گنجینه ی فضایلش.

پیشوایی که «جواد» بود، «تقی» بود، منتجب و «مرتضی» بود، فرزند «رضا» بود، راضی به قضا بود.

در خردسالی به امامت رسید، در نوجوانی، رهگشای مُعضلات فکری، فقهی و اعتقادی امت بود. دشوارترین سؤالها را بی درنگ جواب می گفت و علمش الهی بود و وصل به دریا.

سرانجام آن مولا با شهادتش اهل «ولا» را به هجران و سوگ نشاند.

سلام بر امام محمد تقی(ع) که جواد امامان و امام جوادان بود.