در دوره پیش دانشگاهی معلمی داشتیم که همیشه ۱۰ دقیقه آخر کلاس ما آزاد می داد و با ما صحبت میکرد ، به درددل بچه ها گوش می داد ، نظر آن هارا در مورد دین می پرسید ، با همه شوخی می کرد و خلاصه زمان خوبی را برای همه ما فراهم می کرد .

معلم ما همیشه به ما می گفت :  سعی کنید از زندگیتون لذت ببرید و هیچ وقت زندگی خودتونو با دیگران مقایسه نکنید . 

معلم ما از خاطرات خودش برای ما می گفت ودر پایان خاطره اش از ما می پرسید :  «راستی بچه ها اگه شما جای من بودید چکار می کردید ؟ » بعد هرکس نظری می داد .

معلم ما خیلی زیرک بود ، هر وقت فردی نظر می داد ، نظر او را نقد می کرد و به این صورت با  همه ما ارتباط عاطفی خوبی داشت . 

معلم ما با این نظر گرفتن ها روحیهٔ همه ما را می دانست و با هر کسی طبق روحیه اش رفتار میکرد .

معلم ما همیشه به مامی‌گفت : شما فقط یک بار اجازه دارید در این دنیا زندگی کنید ، پس خوب زندگی کنید .

معلم ما به مامی‌گفت : شما تو سنین حساسی هستید که آینده شماها توی این سنین رقم می خوره  ، پس سعی کنید ببینید با آینده خودتون چه کار  می‌کنید.

معلم ما بچه های پر شر شور کلاسمان را بدون هیچ چشم داشتی مورد مهر و محبت قرار می داد و همیشه به ما می‌گفت : بچه های شیطون به محبت بیشتری نیاز دارن ، اینو میگم که اگه آینده بچتون شیطون شد بیشتر بهش محبت کنید .

معلم ما همیشه می‌خندید ، هر وقت بچه ها  می‌پرسیدن : شما چکار میکنین  که همیشه شادین ؟

میگفت : وقتی دلتو سپردی به خدا همیشه شادی .

می‌گفت : یادتون نره مومن شادیش در چهره و غمش توی دلشه .

معلم ما یک مومن بود .

نوشته شده به قلم عبدی متین .