خدایا کِی خودت را به من نشان می‌دهی؟

عبادت یعنی تمنا؛ تمنای ملاقات.الله‌اکبر، یعنی خدایا کِی خودت را به من نشان می‌دهی؟

کِی جلوه می‌کنی؟

ببین من با ادب ایستاده‌ام. تا کی باید مقابل تو ادا در بیاورم و با اراده خودم خم و راست شوم، نمی‌شود رؤیت عظمت تو مرا به سجده و رکوع بکشاند؟ سجده‌ها را تکرار می‌کنم اما کِی تو در را باز خواهی کرد؟ مدام این الفاظ را تکرار می‌کنم، ولی هنوز تو را نچشیده‌ام. و هنگامی که نماز به پایان می‌رسد، بنده صدا می‌زند: باشد راضی هستم… سلام بر همه خوبان عالم «السلام علیکم و رحمة الله و برکاتة.» این بار هم نشد ولی سجدۀ شکر به‌جا می‌آورم؛ خدایا ممنونت هستم که مرا در این تمنّا قرار دادی.

بخشی از کتاب “رابطه عبد و مولا” اثر علیرضا پناهیان