باز اراده خداوند متعال بر آن شد که حجتی را بر امّتی بعنوان راهنمایی الهی ارائه دهد. عالمی متحرّک، پر جوش متقّی و با استقامت را برای هدایت ستمگران و حق جویان بر زمین و آسمان و بر جنّ و ملائکه عنایت فرماید.
   خواسته ی خالقِ جهان آفرین بر آن شد تا تعالی و تکامل انسانها را بر قدرت علمی و عملی مردی چون امام کاظم(ع) محقق گرداند.
   و این بار تحقق خواسته ی الهی، پدری چون امام صادق(ع) باید زمینه ساز گردد.
   و باید دامن پاک و پر ارج مادری چون حمیده وی را بستر گردد.
   سال یکصدد و بیست و هشت هجری بود، پیشوای ششم شیعیان همراه همسرش حمیده از سفر حج باز می گشتند، به روستای ابواء رسیدند ، حضرت امام جعفر صادق(ع) همراه با یاران خود مشغول صرف صبحانه بودند که ناگاه فرستاده ای از طرف حمیده وارد شدو پیام او را به امام رسانید، امم تا پیام را شنید، دست از غذا کشید، بی درنگ از جا حرکت کرد و به سوی چادر زنان شتافت. دست از غذا کشیده، بی درنگ از جا حرکت کرد و به سوی چادر زنان شتافت. اصحاب و یاران حضرت صرف صبحانه را ناتمام گذاشتند و به فکر فرو رفتند که چه حادثه ی مهمی اتفاق افتاده است؟ آیا کسی از زنان همراه امام بیمار شده؟ آیا مطلبی محرمانه پیش آمده که می بایست به طور خصوصی به اطلاع حضرت برسد؟  یااینکه ….
   این انتظار خیلی بدرازا نکشید. زیرا اندکی بعد در حالی که لبخند شیرینی بر لبان امام نقش بسته بود و شادی در چشمان حضرتش موج میزد به میان جمع بازگشت، و چنین فرمود:« خداوند امروز پسری به من عنایت کرد که بهترین مردم زمان خود و پیشوای آینده ی شما خواهد بود.»
بدین ترتیب از صلب پدری چون امام صادق(ع) و از رحم پاک و پر ارج مادری چون حمیده ، برترین خلق خداوند پای به عرصه ی گیتی میگذارد و جهان را به نور وجود خویش، نور باران می سازد.

« میلادش مبارک»