مردهای بی مایه 

یک وقتی یه نفر پیرمردی در تهران مرده بود گفتند ۸۰ سالش بود اما پیشانیش به مهر نرسیده بود . حالا عده ای نشسته بودند ، من می خواستم با این ها سربه سر بذارم . صحبت شب اول قبر شد ، یک نفر گفت : وای به حالش ، یک نفر گفت : چی میشه ؟ 

گفتم : هیچ چی نمی شه ! 

گفتند: چطور ! آخر ۸۰ سال است نماز نخوانده .

گفتم : بله جهنم میرود ولی سوال قبر ندارد .

بنده به آن ها عرض کردم روایات نشان می دهد که سوال قبر از یک مومنی است که سرش به تنش بی ارزد یا یک کافری است که سرش به تنش بی ارزد :«"امام صادق فرمود:

لا یسئل فی القبر الاّ من محض الایمان محضا او محض الکفر محضا و الاخرون یلهون عنهم : اشخاصی در قبر مورد سؤال قرار می گیرند که یا مؤمن محض یا کافر محض باشند و سایرین به حال خود رها می شوند. “» 

اصلا می فرماید یک عده هستند که یلهون عنهم ولشان می کنند بیچاره مثل کرم خاکی آن جا می ماند تا قیامت برپا شود .

آخر آدم باید بهش بیارزد که به او بگویند ؛ من رب .

مرحوم آقا شیخ علی نخود معتقد بود که بعضی مردها اینقدر بی مایه می شوند که مردنشان یادشان می رود .

می گویند که از جلوی حمامی رد می شد ، یک دفعه دیدند که ایشان خیلی ناراحت شد . گفتند چرا ناراحت شدید ؟

فرمود : صاحب این حمام مرده ، یادش رفته که مرده روحش می آید این جا هر روز داد و بیداد راه می اندازد که چرا پشت دخل من نشستی ؟ به پول های من چرا دست می زنید ؟ من را چرا دخالت نمی دهید ؟ 

خدا نکند این طور شود که خیلی ناجور است…

سخنان آیت‌الله فاطمی نیا ، شنیده شده .