ابراهیم ابن ادهم 

نقل است که عیال داری بود ، نماز شام می رفت و هیچ چیز نداشت از طعام و گرسنه بود و دلتنگ که به اطفال و عیال چه گویم که دست تهی میروم ، در دردی عظیم می رفت ، ابراهیم را دید ساکن نشسته گفت : « یا ابراهیم مرا از تو غیرت می آید که تو چنین ساکن و فارغ نشسته ای و من چنین سرگردان و عاجز »

ابراهیم کفت : هر چه ما کرده ایم از حج ها و عبادت های مقبول و خیرات مبرور این جمله را به تو دادیم تو یک ساعت اندوه خود را به ما دادی .

نقل است که معتصم پرسید از ابراهیم که چه پیشه داری ؟ 

گفت :« دنیا را به طالبان دنیا  مانده ام و عقبی را به طالبان عقبی رها کرده ام و بگزیده ام در این جهان ذکر خدای و و در آن جهان لقای خدای .»

دیگری از او پرسید ؛ پیشه تو چیست ؟

گفت : « تو ندانسته ای که کارکنان خدای را به پیشه حاجت نیست »

دیده شده در کتاب تذکرالاولیا ، فریدالدین عطار نیشابوری ، مصحح احمد آرام ، باب یازده ، ص ۹۸