«بعثت»، نعمت خدا بر بشریِت، و … «منّت» آفریدگار، بر انسان ها!
«حرا» مهبطی بود که جلوه گاه نور خدا گشت و پیام نور در رواق هستی طنین انداز شد.
«بعثت» طلوعی بود که خورشید حقّ را از خاور تاریخ، تاباند.
«27 رجب» یکی از جلوه های بی پایان بود که شعاعش تا کرانه های ناپیدای زمان، گسترش و ادامه یافته است.
«مبعث» فصلی بهاری در پهنه ی قرون بود که خداوند، محمد(ص) را همچون گلی زیبا بر دامن رسالت نهاد و سرزمین بطحا با فروغ چهره ی این خورشید، تابان شد.
محمد (ص) آمد تا کودک بشریت را در آغوش پر مهر و عطوفت«دین» قرار دهد.
ما هر چه داریم، از برکت آن فرمان،«اقرأ» است که سروش غیبی در گوش محمد(ص) خواند تا ظلمت جاهلیت را بزداید و فطرتها را برانگیزد و بشریت را به کمال برساند.
دامنه ی بعثت آن مبعوث خاتم تا همیشه ی تاریخ گسترده است و پرچم نامش بر بام گیتی در اهتزاز ابدی است.