یاد مرگ 

«قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذي تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلاقيکُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلي‏ عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ فَيُنَبِّئُکُمْ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ :بگو: بی تردید آن مرگی که از آن می گریزید با شما ملاقات خواهد کرد ، سپس به سوی دانای نهان و آشکار بازگردانده می شوید ، پس شما را از آنچه ( در دنیا ) عمل می کردید آگاه خواهد نمود. » 

یاد مرگ بهترین تذکر برای رهایی از دنیا و پرهیز از رذایل اخلاقی ، ستم به دیگران و تضییع حقوق آنان بوده است و محرکی قوی برای برانگیختن آدمی در استفاده از فرصت های این جهان برای حیات اخروی است .

انسان به سبب درک نادرست خود از مرگ و زندگی و نیز فرو رفتن در دام دنیا ، از یاد مرگ غافل می شود و خود را از بهترین وسیله رهایی از تعلقات دنیوی کسب وارستگی محروم می سازد . خدای سبحان مرگ را به آدمی یادآور می شود تا با یاد آن دل و جایگاه مکارم و فضایل اخلاقی شده و با پرهیز از رذایل اخلاقی ، کدورتها و بدگمانی ها ، حقایق بر او روشن شود و با اصلاح رفتار و کردار خود به خلوص راه یابد .

امیرالمومنین علی علیه السلام با یادآوری مرگ و اینکه مهلت آدمی در زندگی این جهان کوتاه است انسان را به کوشیدن و ساخته شدن و آماد شدن و بهره گرفتن و توشه برداشتن فراخوانده است . بی گمان اگر کسی مرگ را به یاد داشته باشد و از چیزی که از او غافل نمی شود غفلت نکند دل به پستی های این دنیا نمی سپارد و در آرزوهای دنیا فرو نمی رود و برای دستیابی به کمال حقیقی و جاودانی از هیچ کوششی دریغ نمی ورزد .

دیده شده در کتاب قند وپند ، سید حسین صدوق ،انتشارات هما غدیر ، گزیده ص ۱۰۰ تا ۱۰۳.