دامه خداوند بر روی زمین، خورشید لایزال مهر که خار چشم‏های شب‏پرستان بود، پس از عمری صبر و بردباری، سرانجام به زخم افعی گرفتار شد. وقتی پاره‏های جگر مجتبی از حنجر همیشه صبورش فوران کرد و آتشفشان شد و در تشت فرو ریخت، خون دل آل محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، در آن پاره پاره‏های معصوم، موج می‏زد و آغاز کربلا در آن خون مظلوم نطفه می‏بست.
آغاز همه فتنه‏ها و ستم‏های نامرسوم عاشورایی، آغاز لب‏های عطشناک و خون‏های همیشه جاری کربلا، از حنجره مجتبی، از لب‏های به جام زهر سیراب شده او جاری شد.
زمانه چشم نداشت…
زمانه، چشم دیدن آن مهر آرام را نداشت که این چنین، به کشتن آن چراغ حقیقت کمر بست.
حسن بن علی علیه‏السلام ، وارث تمام آن اقیانوس دانشی بود که در سینه امیرالمؤمنین، علی علیه‏السلام ، موج می‏زد. به کریم اهل بیت شهرت داشت و همیشه سفره اکرام و اطعام او، به روی نیازمندان گسترده بود.
هیچ دست نیازی از درگاه او ناامید بازنمی‏گشت و هیچ جوینده‏ای در طلب کرم و مهر او، بی‏نصیب نمی‏ماند.
هرکه دست در دامان محبت او زد، به کامروایی رسید.

فاطره ذبیحزاده

صفحات: 1· 2