و قال الحسن بن مسعود : دخلت علی  ابی الحسن علی بن محمد علیهما السلام .

حسن بن مسعود گوید : خدمت حضرت ابوالحسن علی ابن محمد علیه السلام رسیدم ، آن روز انگشتم ضربه دیده بود ، با سواری تصادف کرده بودم و به دوشم آسیب رسانده بود ، در جنجال و ازدحامی وارد شده بودم و لباسهایم را پاره کرده بودند ، گفتم خدا شر تو روز را از سر من کوتاه کند عجب روز شومی هستی .

حضرت فرمود : تو هم از این حرفها میزنی با این که با ما رفت و آمد داری؟ گناه خود را به گردن بی گناهی  می‌افکنی ؟

حسن گوید : با شنیدن این جمله عقل به سرم بازگشت و فهمیدم که اشتباه کردم. گفتم ؛ مولای من : استغفرالله . 

فرمود : حسن ! گناه روزها چیست که شما هر وقت به مکافات اعمال خودمی‌رسید به آن ها دشنام می‌دهید ؟  گفتم : یا ابن رسول الله برای همیشه استغفار میکنم و این توبهٔ من است. فرمود: به خدا  این دشنام ها سودتان نبخشد و خدا بر مذمت بی‌تقصیرها مجازاتتان می‌کند . 

حسن ! مگر نمی‌دانی که ثواب و عقاب و مکافات عمل در دنیا و آخرت به دست خداست ؟ گفتم : چرا مولای من . فرمود : دیگر تکرار نکن و برای روزها نقشی در حکم خدا قائل مشو . گفتم ؛ به چشم مولای من .

دیده شده در تحت العقول ،ترجمه احمد جنتی، ص ۱۰۶۳